(இந்தியாவின் வட கிழக்கு மாநிலங்களில் நான் பயணம் செய்த கதை, இந்த கட்டுரைகளை பரிசல் பதிப்பகம் 2018யில் புத்தகமாக வெளியிட்டுள்ளது)
(பிரம்மபுத்ரா நதியில் ஓர் விடியல்)
நான் கடந்த 25 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இந்தியாவின் குறுக்கும் நெடுக்கும் சுற்றி வருபவன். இங்கு பல இன மொழி உணவு மத வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன.
பத்து வருடகால பயணக்கனவொன்று அண்மையில் நிறைவேறியது. எல்லாப்புகழும் இறைவனுக்கே!!
என் மூன்றாவது மகன் அப்துல்காதர் ஜியாத் பிறப்பதற்கு சில மாதங்களுக்கு முன்னர் வடகிழக்கிந்திய சுற்றுப்பயணத்திற்காக பயணத்திற்கான முன்பதிவை நானும் சிறு பருவத்து நண்பருமான ஸுலைமானும் பண்ணினோம். ஆனால் எனக்கேற்பட்ட உடல்நலிவின் காரணமாக அப்பயணம் கைவிடப்பட்டது. அது மீண்டும் நிறைவேறுவதற்குப் பத்தாண்டுகள்வரை காத்திருக்க வேண்டிவந்தது.
வழி நெடுக நம் தலைக்கு மேல் உடன் வரும் நீல வானம் போல இந்த பத்து வருடங்களில் நான் மேற்கொண்ட அனைத்து பயணங்களிலும், நிறைவேறாமல் போன வடகிழக்கிந்திய பயணக்கனவு உடன் மிதந்து வந்துகொண்டே இருந்தது. இந்த வருட நோன்பு கழித்துப் போகலாம், கோடை விடுமுறையில் போகலாம் என ஒவ்வொரு வருடமும் நண்பர்களுக்குள் பேசிக்கொள்வோம். ஆனால் குறிப்பிட்ட அந்தக்காலங்கள் வரும்போது நாளை மற்றுமொரு நாளே என்பதுபோல வழமையான சலிப்புடன் கடந்து போகும்.
இந்தக் கனவு ஏக்கங்களுக்கிடையே எனது தனிப்பட்ட வாழ்வின் பெரும் தேவை ஒன்று குறுக்கிட்டது. எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டேன். இந்தத் தேவை நிறைவேறியவுடன் வடகிழக்கைப் பார்த்து நடையைக் கட்ட வேண்டியதுதான். இறைவனின் அருளால் அந்தத் தேவை நிறைவேறியது. 2017ஆம் வருட ரமழான் கழிந்த பிறகு என்னைப் போலவே இன்னொரு பயண உயிரியுமான ஸுலைமானிடம் "மச்சான் கெளம்பீருவோமா?" எனக் கேட்டேன். ஜூலை ஆகஸ்ட் செப்டம்பர் அங்கு மழைக்காலம். மழை என்றால் அப்படி இப்படியெல்லாம் இருக்காது. வைத்து வாங்கி விடும். ஒன்றையும் பார்க்க முடியாது என்றான். உடனே அக்டோபர் மாதம் கிளம்புவது என தீர்மானித்தோம்.
எங்கெங்கு போகலாம் வழி எப்படி என்பனவற்றை இணையத்தின் வழியாக தேடினோம் தேடத்தேட வழி பிடிபடுவது போல இருக்கும். மீண்டும் குழம்பிவிடும். ஒன்றுக்குள் பலவாக விழுந்து கிடக்கும் கிடங்குபோல இருந்தது ஏழு மாநிலங்களின் தொகுதி.
சமவெளியில் ஒரு இடத்திலிருந்து மற்றொரு இடத்திற்குப் போக வேண்டிய தொலைவையும் நேரத்தையும் எளிதாகக் கணித்துவிடலாம். ஆனால் இங்கு அப்படி இல்லை. வரைபடத்தில் பார்க்கும்போது எல்லாம் அருகருகே இருப்பது போலத்தான் இருக்கும். ஆனால் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு குன்றில் இருக்கும் என்ற பேருண்மையை ஸுலைமான் சொன்னான். அதுதான் நூறு சதவிகிதம் என்பது பின்னர் பயணத்தில் உறுதியானது.
சுற்றுலா இடங்களையும் தொடர்வண்டித் தடங்களையும் எழுதி எழுதி சேர்த்த கத்தைக் காகிதங்களுடன் மூன்று நாட்களும் செலவழிந்ததுதான் மிச்சம். அற்றத்தைக் காண முடியவில்லை. வானூர்தி வழியாகப் போவதில்லை எனத் தீர்மானித்திருந்தோம். மாபெரும் குடை ராட்டினத்தில் ஏறி இறங்கிய உணர்வுதான் மிஞ்சுமே ஒழிய பயண பட்டறிவு என எதுவும் உண்டாகாது என்பதுதான் காரணம்.
சென்னையிலிருந்து தொடர் வண்டியில் புறப்பட்டு பெங்காலின் சிலிகுடியில் இறங்கி அங்கிருந்து தரைவழியாக சிக்கிம், பூட்டான் செல்லலாம் என்றுதான் முடிவெடுத்தோம். ஆனால் அந்த நேரத்தில் கோர்க்காலாந்து கோரிக்கையை ஒட்டி கிளர்ச்சிகளும் கடையடைப்புகளும் நடந்துகொண்டிருந்ததால் கடைசியாக குவாஹத்திக்கு வண்டியைத் தட்டலாம். அங்கு போய் இறங்கி மற்றவற்றை பார்த்துக்கொள்ளலாம் என முடிவு செய்தோம்.
கடைகளும் சுற்றுலாப்பயணிகளும் குப்பைகளும் நிறைந்த எல்லோரும் போய் தேய்ந்த வழமையான பிரபலமான இடங்களுக்குப் போவதில்லை. பயண வழித்தடத்தைப் பெரிதாகத் திட்டமிடுவதில்லை. முன்முடிவுகளும் முன் அறிதல்களும் ஏதுமின்றி பயணத்தை அதன் போக்கிலேயே முன் செல்ல விட்டு விட்டு உரிமையாளரைப் பின்தொடரும் குட்டி நாய் போல அலைந்து திரிவது என்ற கொள்கையும் எங்களுக்கு ஏற்கனவே உண்டு. பயணக்குழுவில் நண்பர்கள் முஜாஹித் அலி, குளம் முஹம்மத் தம்பி, ஷரஃபுத்தீன் ஆகியோரும் வருவதாக இருந்தது. எனது பெரும்பாலான பயணங்கள் இவர்களுடன் கழிந்திருந்திருக்கின்றது. குளம் தம்பியும், முஜாஹித் அலீயும் தனிப்பட்ட அலுவல்களினால் வர முடியாமல் போகவே ஸுலைமான், ஷரஃபுத்தீன், நான் என்ற மூவர் குழுவானது.
மொத்த பயண நாட்கள் 23 என்ற கணக்கிட்டு, போக வர பயணச்சீட்டுகளை முன்பதிந்தோம். சென்னையிலிருந்து கொல்கத்தாவில் இறங்கி மாறி குவாஹத்திக்கு அடுத்த வண்டியை முன்பதிவு செய்வதைவிட நேரடியாக குவாஹத்திக்கு முன்பதிவு பண்ணுவதுதான் ஆதாயம். கிட்டத்தட்ட தலைக்கு ரூ.1,200/=க்கு மேல் மிச்சமாகின்றது. ஒரேயடியாக 50-56 மணி நேர பயணம்தான். காசு கணக்கு பார்க்கும்போது நேரக்கணக்கில் மனம் தன்னைத்தானே நேர் செய்து கொள்கின்றது.
வடகிழக்கு பயணத்திற்கான உந்துதலை ஏற்படுத்திய காரணிகள்:
நான் கடந்த 25 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இந்தியாவின் குறுக்கும் நெடுக்கும் சுற்றி வருபவன். இங்கு பல இன மொழி உணவு மத வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன. ஆனால் ரொட்டி, பகுப்பு, மார்வாடி, கடுகெண்ணெய் வாசம், கயிற்றில் தொங்கும் கவ்வி (கிளிப்தான்) போலிருக்கும் தேவநாகரி எழுத்து வடிவங்கள், தூய மரக்கறி உணவகம் போன்றவற்றைதானே திரும்பத் திரும்பக் காண முடிகின்றது.
பெங்களூருக்கும் கொல்கத்தாவிற்கும் அப்பால் உள்ள நிலப்பரப்புகளின் வாழ்க்கைமுறை ஏன் ஒட்டு மொத்த இந்திய வாழ்க்கை முறையில் எதிரொலிக்கவில்லை? என்ற தீராக்கேள்வி.
பெரு நிலப்பரப்பிள் வாழ்க்கை முறைக்கும் பார்வைக்கும் அடியோடு மாற்றமான வடகிழக்கின் வாழ்க்கை முறை, இரோம் ஷர்மிளாவின் அமைதிவழிப் போராட்டம், கிறிஸ்தவப் பரப்புரையாளர்களால் துண்டாடப்படும் வடகிழக்கு என்ற இடைவிடாத ஃபாஸிஸ பரப்புரை."
சிங்கப்பூரில் பணிபுரிந்துகொண்டிருக்கும் என் உற்ற நண்பரான ஃபழ்ல் இஸ்மாயிலுடனான ஒரு உரையாடலில், நான் இங்கேயிருக்கும்போதே சிங்கப்பூர் மலேஷியா சுற்றுப் பயணத்திற்குத் திட்டமிடுங்களேன்" என்றார்.
செலவேறிய வானூர்தி பயணம், மாயையின் மீதும் தீரா நுகர்வின் மீதும் கட்டப்பட்டிருக்கும் பெரிய ஷாப்பிங் மாலான சிங்கப்பூரின் மீதான ஒவ்வாமை என்ற இரு காரணங்களையும் காட்டி நான் சொன்னேன், “ எல்லா எடத்தயும் பாக்கத்தாம்பா செய்யனும். அது நல்ல விஷயந்தான். ஆனா நாம இருக்குற இடந்தாம்பா சிங்கப்பூரும் மலேஷியாவும் மொத்த உலகமும். இந்தியாவுக்குள்ளயே பல வெளிநாடுகள் இருக்கும்போது இத மொதல்ல பாத்து முடிப்போம் என ஒரு வீறாப்பில் சொன்னேன்.
அந்த சொல்லானது வடகிழக்கு பயணம் என்ற மன விருப்பத்திற்கு மேல் போய் உட்கார்ந்து கொண்டது. அழுத்தம் தாங்காமல் வண்டி புறப்பட்டுவிட்டது.
பயணத்திற்கான புளியோதரை, எலுமிச்சை கட்டுசாத பொட்டலங்களை ஷரஃபுத்தீன் கொண்டு வந்திருந்தார். அவர் ஹஜ் பயணத்திற்கு அடுத்தபடியாக குடும்பத்தைவிட்டு நீண்ட நாட்கள் பிரிவது இந்த சுற்றுலாவில்தான் என்பதால் அவர் மனைவியின் கரிசனம் கட்டுணவில் மேலதிக சேர்த்தி.
சென்னையில் உணவுக்கடை நடத்தி வரும் நண்பரிடம் சொல்லி தொடுகறியாக ஆணத் திரட்டுடன் கூடிய மாட்டிறைச்சி பொறியலும் மணக்க மணக்க வந்து சேர்ந்தது, அடுமனை ரொட்டி, பழக்கூழ், மருந்துகளையும் சேர்த்தே கட்டிக் கொண்டோம். தாம்பரத்திலிருந்து குவாஹத்தி வழியாக திப்ரூகட் செல்லும் வாரந்திர தொடர்வண்டிக்கான கூட்டமானது சென்னை எழும்பூர் நிலையத்தில் அலையடித்து நின்றது. கோதுமைத்தொலி நிறமுடைய அப்பட்டமான பெரும்பான்மை இந்திய முகங்கள், நீள் சதுர பெங்காலி முகங்கள். வெளுப்பு கருப்புடன் சற்றே அமுங்கிய நீள்சதுரமான அஸ்ஸாமிய முகங்கள், வெண்மையில் மஞ்சள் கலந்த முழு மங்கோலிய முகங்கள் என அத்திரள் நிறைந்திருந்தது.
சிறு தாமதத்துடன் வண்டி வந்து சேர்ந்தது. நெடும்பயணம் என்பதால் மூன்றடுக்கு குளிர்சாதன வகுப்பில் பதிந்திருந்தோம். உள்ளே நுழைந்ததும் வண்டிக்குள் கடும் நெடி அழுகிய தசை வாடை.
இருக்கையில் அமர்ந்து கொஞ்ச நேரத்தில் எதிரில் உள்ள இருக்கையின் கீழ் பெரும் தகரபேழையைக்கொண்டு வந்து வைத்தார் உத்தரம் போல கைகால்களைக் கொண்ட கறுத்து உயர்ந்த மனிதர். அவருக்கான இருக்கையும் அங்கில்லை. எனவே நாங்கள் ஆட்சேபித்தோம்.அவர் உடனே நண்பர் ஸுலைமானைப் பார்த்து தாறுமாறாக பேசத் தொடங்கினார். நாங்கள் மொத்தமாக மல்லுக்கட்டி ஆளை அனுப்பி வைத்தோம். மனதின் வெம்மை தணிந்த பிறகு அவரிடம் போய் இணக்கமாக உரையாடினோம்.
அவருக்கு ஊர் தென்காசி பக்கமாம். சொந்த தொழில் புரியும் நோக்கில் ராணுவத்திலிருந்து விருப்ப ஓய்வு பெற்று இரண்டு வருடங்கள் வரை எதுவும் அமையாமல் சும்மாவே இருந்திருக்கின்றார். பிறகு அவருக்குள்ளிருந்த சிப்பாய் மனது அவரை சி.ஆர்.பி.எஃபுக்குள் கொண்டு போய் சேர்த்துவிட்டது. வடகிழக்கில் பணிபுரியும் அவர் விடுமுறை முடிந்து பணிக்கு திரும்புகிறார்.
ஏன் அவ்வாறு பேசினீர்கள் எனக் கேட்டதற்கு, இந்த ஆள் எங்கோயிருந்தோ வந்து விட்டு என்னிடம் அதிகாரம் பண்றாரே என்றார். ஸுலைமானின் முகச்சாயலில் மங்கோலிய வாசியும் இருந்ததுதான் சிக்கல். அவரை வடகிழக்குக்காரர் என தவறாகப் புரிந்துகொண்டு சி.ஆர்.பி.எஃப் காரருக்குள் ஒளிந்திருந்த எதிர்மறை மனம் ஆடித்தீர்த்து விட்டது. எந்த உள்ளீடுமில்லாமல் திறந்த வெளியில் வெற்றாக அலையும் சிப்பாய்க் கண்களுக்கு சொந்தக்காரர். தசைகளினால் மட்டுமே வழி நடத்தப்படும் மனிதர். இவர் உட்பட நம் அனைவருக்குள்ளும் "பிறவற்றின் மீதான வெறுப்பு மனதின் தரையில் வண்டலாகத் தங்கியிருக்கின்றது.
உரையாடி உரையாடி கடைசியில் இயல்பாகி விட்டோம். வண்டி கிளம்பிய கொஞ்ச நேரத்தில் கழிவறைக்கு சென்று பார்த்தால் நீரில்லை. இரு முனைகளிலும் உள்ள கழிவறைகளிலும் இதுதான் நிலைமை. நடத்துனரிடமும் பயணச்சீட்டு பரிசோதகரிடமும் காவலரிடமும் முறையிட்டோம். இது அஸ்ஸாம் பிராந்திய வண்டி என்பதால் எங்களிடம் முறையிட்டு பயனில்லை என கைவிரித்தனர்.
அடுத்தடுத்த நிலையங்களில் நீரேற்றினார்கள் .பயனில்லை. காரணம் பெட்டிக்குள் இருக்கும் வினியோக புதை குழாய்கள் மிகவும் பழையவை துருவேறியவை பழுதடைந்தவை. தொட்டி நிறைய நீரிருந்தாலும் காற்று அடைப்பு இருப்பதனால் மெல்லிய கோடு போலவே நீர் வந்தது. எங்களைத்தவிர மற்றெந்த பயணிகளும் இது குறித்து முணுமுணுக்கக்கூட இல்லை. யாரிடம் சொல்லியும் ஆகப்போவது ஒன்றுமில்லை என்ற ஞானமா? அல்லது எதுவும் உறைக்காத எருமை மந்தமா? அவர்களுக்குத்தான் வெளிச்சம். குவாஹத்தியிலிருந்து சென்னைக்கு நாங்கள் திரும்பிய வேறொரு வாரந்திர தொடர் வண்டியிலும் நீர் தட்டுப்பாடு சிக்கல்தான்.
மாபெரும் இந்திய நாட்டின் மிக முக்கியமான ஒருமைப் பாட்டுக் குறியீடாக திகழும் தொடர்வண்டித்துறையின் ஒரு பிராந்தியத்தைச் சார்ந்த வண்டித்தொடரை வேறொரு பிராந்திய பணிமனைகளில் தீண்டிக்கூட பார்ப்பதில்லை. அல்லது அரைகுறையான பராமரிப்பு என்ற அவல நிலைதான். அடுத்த ரயில் பிராந்தியத்தை எதிரி நாட்டு தொல்லை போல் ஏன் கருத வேண்டும் ?
எங்களுடன் நேப்பாளிய குடும்பம் ஒன்று வந்தது. கண் மருத்துவம் & கண்ணாடி வணிகம் செய்பவர்கள். உலக நாடுகள் பலவற்றிற்கும் போய் வரக்கூடியவர்கள். வணிகத்துடன் சுற்றுலா என்ற இரட்டை நோக்குடன் தமிழகம், கேரளம் உள்ளிட்ட பகுதிகளுக்கு சென்று தாயகம் திரும்புகின்றனர். புது ஜல்பைகுடியிலிருந்து நேபாள எல்லையானது அரை மணி நேரத் தொலைவில்தான் உள்ளது. சென்னைக்கும் அவர்கள் போய் வந்துள்ளனர். சென்னை
மக்கள் கடுமையானவர்கள். தூசியும் ஓசையும் இங்கு கூடுதல் என்ற மனப்பதிவுடன் திரும்புகின்றனர். ஒரு வேளை முரட்டு ஆட்டோக்காரரர் எவரிடமாவது பட்டிருக்கலாம்.
நேபாளம் பற்றிய உரையாடலில் மன்னராட்சி, மர்மமான மன்னர் குடும்ப கொலை என பல சங்கதிகள் சுழன்று வந்தன. நாங்கள் மதத்தால் ஹிந்துக்கள், மாட்டிறைச்சி உண்ண மாட்டோம். ஆனால் நாடென்று வரும்போது நாங்கள் தனித்துவமானவர்கள்தான். இந்தியா எங்களை பெரிய அண்ணணின் மன நிலையில் இருந்துதான் பார்க்கின்றது. சீனாவுடனான எங்கள் உறவையும் அது அச்சுறுத்தலாகலே பார்க்கின்றது. எங்களை பணிய வைப்பதற்காக மாதேசிக்களின் போராட்டத்தை ஒட்டி எங்களுக்கான அத்தியாவசிய பொருட்களுக்கான தடை ஏற்பட்டது. இதன் பின்னனியில் இந்திய அரசு இருந்தது" என கசந்த குரவில் கூறினர்.
ஓடு ஓடென்று ஓடிய தொடர் வண்டி கொல்சுத்தாவின் ஹவுடா நிலையத்தை தொடாமல் மால்தா வழியாக கடந்து சென்று கொண்டிருந்தது. ஃபராக்கா அணையிலிருந்து திறந்து விடப்பட்ட நீரானது மாலைப்பொழுதின் மொத்த மஞ்சள் சிவப்பையும் தன்னுள் இழுத்து கரைத்துக் கொண்டு வெளிறிய சிவப்பு நிறத்தில் அகன்ற பரப்பில் எங்கள் கால்களுக்கு கீழே முழு சீற்றத்துடன் பாய்ந்த விதமானது, ஒரு வித மன கலக்கத்தையும் உடல் சிலிர்ப்பையும் உண்டு பண்ணியது.
பெங்காலுக்குள் எங்கள் வண்டி நுழைந்த பிறகு ஒவ்வொரு நிலையத்திலும் ஈ...க்க்க் பீ.... க்க்க் என என உறுமலும் கூக்குரலுமாக தொடர்ந்துகொண்டே இருந்தது. தொண்டைக்குள் தகர உருண்டை சிக்கி இழுபட்டது போன்ற வேதனை ஒலி வண்டியின் காவலர் பெட்டிக்கு அடுத்துள்ள சரக்குந்தில் கிட்டதட்ட 90 பன்றிகள் அடைக்கப்பட்டிருந்தன. பெட்டியின் பாதியில் மூங்கில் தட்டியை அடைத்து அதன் மேல் கால்களை ஆட்டிக்கொண்டு அரைத்தூக்கத்தில் மந்தையின் மேய்ப்பர்கள் படுத்து கிடந்தனர். பன்றிகள் இறைச்சிக்காக வடகிழக்கிற்கு கொண்டு செல்லப்படுகின்றன.
பசுவைப்போல் பன்றிகளுக்கு பக்தர்களோ காவலர்களோ இல்லை பாவம்... 2792 கிலோ மீற்றர் தொலைவு, 56 மணி நேரம் கடந்து ஒரு வழியாக குவாஹத்தி வந்து சேர்ந்தோம். மூடுந்துபோல இருக்கும் தானிகள் (ஆட்டோக்கள்), குடை வைத்த சைக்கிள் ரிக்சாக்கள் என நிதானமாக இருந்தது குவாஹத்தி, அய்ஸோல் நண்பர் சதீஷ் பரிந்துரைத்த விடுதிக்கு சென்றால் அங்கு இடமில்லை. ஒவ்வொரு விடுதியாக ஏறி இறங்கினோம். எல்லாம் எங்கள் நிதி நிலைக்கு அப்பாற்பட்டதாகவே இருந்தோம். ஒருவழியாக தொங்கலில் ஒரு விடுதிக்குப்போய்ச் சேர்ந்தோம். குளியலறை பராமரிப்பைப் பற்றி பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளாத விடுதி.
(பயண துணைவர்களுடன்)
- மேலும்
Comments